Η ευτυχία υπάρχει μόνο στο παρόν!

Πριν εκθέσω την άποψή μου για την σημασία της ευτυχίας θα αναφέρω δυο στοιχεία που θα πρέπει να είναι κοινώς αποδεκτά για αυτήν. Το πρώτο αφορά στο ότι η αντίληψη της ευτυχίας ως έννοιας διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, ενώ το δεύτερο είναι ότι δεν πρόκειται για μια μόνιμη κατάσταση.

Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι υπάρχει κοινή για όλους σημασία αυτής της λέξης, έκτος και αν έχει φασιστικές αντιλήψεις. Ο λόγος σχετίζεται με το ότι ο καθένας είναι σε θέση να γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τι τον κάνει ευτυχή ή τι σημαίνει να είναι ο ίδιος ευτυχής, σε μια κοινωνία που τα άτομά της έχουν το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της ζωής τους.

Η ευτυχία δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση. Βασικά, ούτε καν η ζωή μας η ίδια είναι μόνιμη κατάσταση. Ζούμε προσωρινά, μέχρι να αποθάνουμε. Η εξέλιξη της ζωής μας εξαρτάται και από ένα σωρό παράγοντες που είναι εκτός του έλεγχου μας και ως εκ τούτου μπορούν να μας συμβούν και τραγικά περιστατικά που μπορούν να μας επηρεάζουν δυσάρεστα. Και μόνο λόγω αυτού δεν μπορούμε να είμαστε διαρκώς ευτυχισμένοι (όπως και να θεωρεί ο καθένας την έννοια της ευτυχίας.) Είναι γνωστό άλλωστε ότι η ζωή όλων μας έχει σκαμπανεβάσματα. Άρα, η ευτυχία δεν μπορεί παρά να αφορά μόνο στιγμές της ζωής μας.

Ζήστε το παρόν!

Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε το μόνο που υπάρχει στη ζωή τελικά είναι οι εκάστοτε παρούσες στιγμές μας. Το παρελθόν με τις στιγμές του υπήρξε κάποτε, αλλά δεν υπάρχει πια. Το μέλλον με τις δικές του στιγμές δεν υπάρχει ακόμα, αλλά θα υπάρξει κάποτε, είτε ζούμε εμείς, είτε όχι.

Το παρελθόν ίσως υπάρχει μόνο μεταφορικά με τη μορφή αναμνήσεων στα ταξίδια του μυαλού μας, όσο μπορούμε να τις διατηρούμε. Και εφόσον λοιπόν, έχουμε το προνόμιο να ζούμε στο τώρα - γιατί σκεφτείτε πόσοι έχασαν αυτό το προνόμιο "άδικα"- ας είμαστε ευγνώμονες. Ας αφήνουμε καθημερινά το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης να μας διακατέχει.

Το μέλλον από την άλλη ίσως το φανταζόμαστε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει πραγματικά. Μπορεί να υπάρξει μόνο η παρούσα πραγματικότητα της φαντασίας του μέλλοντός μας. Άρα, και η ευτυχία, ως έννοια, δε μπορεί παρά να αφορά παρούσες στιγμές. Ωστόσο, όχι οποιεσδήποτε παρούσες στιγμές, αλλά κάποιες ξεχωριστές και σίγουρα όχι δυσάρεστες.

Σε ένα άλλο επίπεδο, μου φαντάζει δύσκολο έως αδύνατο το να ζει κανείς χωρίς όνειρα και αξίες και να έχει υγιή σχέση με τον εαυτού του. Αν κάποιος δεν ξέρει που πάει και τι έχει σημασία για αυτόν, πως θα ξέρει αν στο παρόν βρίσκεται σε σωστό σημείο και κατεύθυνση; Αν δεν έχει βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, πως θα ξέρει τι τον κάνει ευτυχή στη ζωή; Αν δεν έχει ένα όραμα για το μέλλον, το οποίο συχνά να το επαναφέρει στη συνείδησή του, προκειμένου να το υπενθυμίζει στον εαυτό του για να τον εμπνέει τι κάνει τελικά με τη ζωή του;

Αν δε προσβλέπει στην αυτοβελτίωσή του και διαρκή προσωπική του εξέλιξη που προσβλέπει;

πηγή